Տարիներ առաջ, երբ ընկերոջս` Ժան Կասինիոին, ով, ի դեպ, Խաչատուր Աբովյանի հետ Արարատը բարձրացած Պարոտի ազգականներից էր, տարել էի Գառնու տաճարը ցույց տալու, Ժանը կանգնել էր աչքերը փակ, ձեռքերը սյունին հպած և ծպտուն չէր հանում: Երբ նա «ետ եկավ», հարցրի «ինչո՞ւ էիր աչքերդ փակել, կարողա՞ լավ չես զգում», Ժանը նայեց աչքերիս մեջ ու թե` «դուք երջանիկ մարդիկ եք, որ այսպիսի տաճար ունեք: Ես մտովի տեղափոխվել էի ձեր նախնիների թագավորություն»:Ասաց ու ավելացրեց. «Նախանձել կարելի է ձեզ, բայց լավ չեք նայում ձեր պատմությանը: Ինչո՞ւ»:
Հիմա ես եմ հարցնում. «ԻՆՉՈ՞Ւ»: